Η ΠΛΗΡΗΣ στρατηγική επίλυση της κρίσης του ευρώ πρέπει να είναι ο στόχος των προτάσεων και ιδεών που συζητούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι ηγέτες, και όχι απλώς η παράταση του προβλήματος, η ανεύρεση παυσίπονων ή η αγορά χρόνου και η διαρκής μετάθεση για τη λύση του προβλήματος στο μέλλον. Κι αυτό όχι μόνον γιατί είναι ανόητο να προσπαθείς να κοροϊδέψεις τις αγορές, αλλά γιατί κάποιοι κερδίζουν όσο το πρόβλημα δεν λύνεται και κάποιοι χάνουν. Η Ελλάδα για παράδειγμα χάνει κάθε μέρα που περνάει και η Ευρώπη δεν έχει λύσει το πρόβλημα. Η Γερμανία κερδίζει κάθε μέρα που η ανασφάλεια για το ευρώ παρατείνεται γιατί η ισοτιμία του ευρώ διευκολύνει την αύξηση του πλεονάσματός της και τη μετατροπή του από εμπορικό σε χρηματοοικονομικό. ΑΛΛΩΣΤΕ είναι συνηθισμένο φαινόμενο για κάποιον που κερδίζει να θέλει να διατηρήσει την έστω και προσωρινή κατάσταση, αναλαμβάνοντας φυσικά και το ρίσκο για μεγαλύτερο κόστος στην αντιμετώπιση του ίδιου προβλήματος στο μέλλον. Η Ελλάδα λοιπόν πρέπει να έχει μια ολοκληρωμένη στρατηγική λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος και να αναζητήσει άλλους οκτώ τουλάχιστον συμμάχους ανάμεσα στα μέλη της ευρωζώνης. Τώρα και η χώρα μας και οι άλλες χώρες θαλασσοδέρνονται χωρίς πυξίδα, με αποτέλεσμα να κάνουν στρατηγικά λάθη δύσκολα αναστρέψιμα και επιτρέποντας να δημιουργούνται προϋποθέσεις διχοτόμησης της Ευρώπης ντε φάκτο, επειδή ανοιχτά δεν τολμούν να θέσουν τέτοιο θέμα ούτε οι Γερμανοί. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ για παράδειγμα κανένας λόγος να συμφωνήσουμε να γίνει μια ξεχωριστή Σύνοδος Κορυφής των χωρών της ευρωζώνης πριν από τη Σύνοδο Κορυφής των 27 μελών το Μάρτιο. Είναι έξω από τις θεσμικές προβλέψεις, και επιτρέπει στο γαλλο-γερμανικό άξονα να νομιμοποιήσει τη λειτουργία του και, αντί να είναι μια διαβούλευση υποβοηθητική του έργου της Κομισιόν και της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να αγνοεί και τους δύο και να αναγκάζει τους 17 ηγέτες να συνταχθούν με τους δύο πριν αντιμετωπίσουν τους 27 με τη δικαιολογία ότι εμείς ως μέλη της ευρωζώνης έχουμε διαφορετικά προβλήματα και προτεραιότητες. ΕΙναι μια καλή αρχή για τη Γερμανία να αγνοήσει το κοινοτικό κεκτημένο και τις ομόφωνες αποφάσεις για τα εργασιακά, πολιτικά και οικονομικά θέματα στους 17, ενώ κάτι τέτοιο απαγορεύεται για τους 27. Από την άλλη, αν διαμαρτυρηθεί κάποια από τις εκτός ευρώ χώρες (που δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει, αφού δεν την αφορά), η απάντηση θα είναι να μη διαμαρτύρονται γιατί οι αποφάσεις του Γιούρογκρουπ δεν τους αφορούν. Είμαστε βέβαιοι οτι από τους πρώτους θα διαμαρτυρηθεί ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, γιατί στην πραγματικότητα εναντίον των αρμοδιοτήτων του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών (ECOFIN) στρέφεται αυτό το ενδιάμεσο συμβούλιο κορυφής που επέβαλαν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί. Ο παραλογισμΟς της σημερινής κρίσης ξεκινά από την ιδρυτική συνθήκη και από τον κανονισμό ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που την έκανε αρμόδια μόνο για τον πληθωρισμό και όχι ταυτόχρονα για την ανάπτυξη και για την ανεργία. Επίσης, την έχει απαλλάξει από την ευθύνη να υπερασπίζεται το νόμισμα της κάθε χώρας ξεχωριστά (η Ελλάδα έχει ως νόμισμα το ευρώ) με την αστεία δικαιολογία ότι υπερασπίζεται μόνο το ευρώ ως συνολικό νόμισμα της Ευρώπης. Όμως αυτή η αρμοδιότητα της ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας, όταν ενσωματώθηκε στην ΕΚΤ, δεν μεταβιβάστηκε σε κανένα άλλο όργανο της Ε.Ε. και ακόμα αγωνιζόμαστε να πείσουμε την κ. Μέρκελ να αναλάβει τέτοιες νομισματικές αρμοδιότητες το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με ένα ποσό που θα του επιτρέπει να παρεμβαίνει στις διεθνείς αγορές και να υποστηρίζει τα ομόλογα των ευρωπαϊκών χωρών όταν δέχονται επίθεση, γιατί αυτή είναι επίθεση εναντίον του ευρώ συνολικά. Η απόφαση αυτή είναι πολιτική και όχι οικονομική και η αρχική αδυναμία της συνθήκης πρέπει να διορθωθεί με την υποχρέωση της ΕΚΤ, πέραν του πληθωρισμού, να παρακολουθεί την ανάπτυξη και να παρεμβαίνει με όπλα νομισματικά, όπως η αύξηση της ρευστότητας εκεί όπου υπάρχει ανάγκη και η αύξηση των επενδύσεων εκεί όπου απαιτείται, ώστε και η ανεργία να μην ξεφεύγει από τον έλεγχο. Αυτές οι πολιτικές αποφάσεις πρέπει να υιοθετηθούν από την Ε.Ε. αν όλες οι χώρες κρίνουν ότι είναι προς το συμφέρον όλων και της Ε.Ε. και φυσικά να μη ζητούνται πολιτικά ανταλλάγματα από τις μικρές χώρες σαν να είναι παραχώρηση προνομίου. Αν η ΕλλΑδα δεν είχε στερηθεί την κεντρική της τράπεζα, θα μπορούσε το Δεκέμβριο του 2009, οπότε εκδηλώθηκε η επίθεση κατά του νομίσματός μας, να αντιδράσει όπως το είχε κάνει επιτυχώς και το 1993 με υποδειγματικό τρόπο. Επίσης, από τη στιγμή που η Τράπεζα της Ελλάδος σταμάτησε να δημοπρατεί ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, θα έπρεπε αυτή τη δουλειά να την κάνει με μεγαλύτερη επιτυχία (μικρότερα επιτόκια) η ΕΚΤ για λογαριασμό μας. Και όχι ο υπουργός Οικονομικών. Αλλά στην ανάγκη και πιστωτής εσχάτης ανάγκης θα έπρεπε να γίνεται, κι αυτό για μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι καθοριστικό. Φανταστείτε το υποθετικό σενάριο να δεχθεί η χώρα μας επίθεση από την Τουρκία και να πρέπει να διεξαγάγουμε πόλεμο έστω και έξι ημερών. Θα χρειαστούμε μέσα σε 24 ώρες ένα ποσό ίσο με 50 δισεκατομμύρια ευρώ για να ανταποκριθούμε στις πολεμικές δαπάνες με επιτυχία. Ποιος θα γίνει ο δανειστής έσχατης ανάγκης για την Ελλάδα εκείνη τη στιγμή αν όχι η Κεντρική Τράπεζά της η οποία τώρα είναι η ΕΚΤ;
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Κώστας Σημίτης
Εκείνος δεν προνόησε, οι υπόλοιποι;
Μπορεί ο Κώστας Σημίτης που μας έβαλε στο ευρώ να μη σκέφτηκε μια εναλλακτική λύση, αλλά καμιά χώρα που θέλει να είναι κυρίαρχη δεν είναι χωρίς προετοιμασία για μια τέτοια μέρα και χωρίς εναλλακτικές λύσεις; Μας υποσχέθηκαν ποτέ η Γερμανία ή η Γαλλία ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσουμε τέτοιο πρόβλημα; Ή μας υποσχέθηκαν ότι θα στείλουν τα δικά τους Μιράζ και Γιούροφάιτερ να κάνουν πόλεμο για λογαριασμό μας στο Αιγαίο; Ή ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας θα κάνει δημοπρασία ελληνικών ομολόγων την ημέρα της κήρυξης του πολέμου και θα περιμένει από τους επενδυτές να επενδύσουν στη νίκη των ελληνικών όπλων για να πληρωθούν; Είμαστε σοβαροί ή πετάμε στα σύννεφα; Αλλιώς ας επιστρέψουν στην Τράπεζα της Ελλάδος οι αρμοδιότητες που δεν απορροφήθηκαν από την ΕΚΤ κι ας της επιτρέψουμε να γίνει εκείνη ο έσχατος δανειστής σε περίπτωση ανάγκης και να διακρατήσει εκείνη για λογαριασμό τής ΕΚΤ τα ελληνικά ομόλογα. Επειδή λοιπόν αυτό δεν γίνεται, μάλλον όλες οι χώρες θα ξανασκεφτούν τις ελληνικές προτάσεις και θα συμφωνήσουν ότι η κυριαρχία της Ευρώπης απαιτεί την τροποποίηση των συνθηκών, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που επιδιώκει η κ. Μέρκελ. Έχουμε και επίκαιρο παράδειγμα. Αν η Αίγυπτος δεχόταν επίθεση από το Ισραήλ, θα έβγαινε να δανειστεί για να αγοράσει αεροπορικά καύσιμα και πυραύλους στη διεθνή αγορά; Όχι, φυσικά. Ο Μουμπάρακ έχει την κεντρική του τράπεζα για να κόψει δισεκατομμύρια λίρες Αιγύπτου αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στο χρέος και στο έλλειμμα. Η Ελλάδα τι θα κάνει; Θα ζητήσει δάνειο από την Τράπεζα της Αγγλίας ή από την αμερικανική FED; Ακόμα και ο Γούναρης έκανε εσωτερικό δάνειο.
http://www.paraskevi13.com/?p=16724
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου