ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ έκαναν την εμφάνισή τους με διαδηλώσεις στους δρόμους όταν κατάλαβαν ότι ο Ομπάμα μάλλον βαδίζει στα χνάρια του Μπους και οι ριζοσπαστικές του θέσεις δεν θα έχουν καμιά τύχη αν εκείνοι δεν διαδηλώσουν εναντίον των καρτέλ που ελέγχουν και την πολιτική. Στην Ευρώπη έχει αρχίσει να σχηματίζεται ένα γκρουπ επικριτών της νεοφιλελεύθερης πολιτικής από ευρωπαϊστές των συντηρητικών κομμάτων (όπως ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ή ο Αντώνης Σαμαράς στην Ελλάδα) οι οποίοι βλέπουν ότι το όραμα του Μονέ για μια Ευρώπη χωρίς πόλεμο, με δημοκρατία και κοινωνικό κράτος, που μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με ανακατανομή των εισοδημάτων, κινδυνεύει από τους εκπροσώπους των καρτέλ που περιλαμβάνουν πολιτικούς σαν τη Μέρκελ ή τον Γκέρχαρντ Σρέντερ της προηγούμενης ηγεσίας του SPD. Αυτοί οι συντηρητικοί κατά τα άλλα πολιτικοί υποστηρίζουν θέσεις που υποστηρίζει πλέον μόνον η Αριστερά, οι Πράσινοι και λίγοι από τους σοσιαλδημοκράτες. Στα λόγια τα υποστηρίζει και ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά στην πράξη ευθυγραμμίζεται με τις προτάσεις Μέρκελ να μετατραπεί η Ευρώπη σε προτεκτοράτο της Γερμανίας. ΣΕ ΕΠΟΧΗ οικονομικής κρίσης είναι φυσιολογικό οι πολιτικές αντιθέσεις να οξύνονται και ιστορικά έτσι γίνεται πάντα. Κι αυτό είναι φυσιολογικό γιατί μόνο η πολιτική εξουσία μπορεί να προστατεύσει τους αδύνατους οικονομικά, αλλά και να υποχρεώσει τους δυνατούς να κάνουν υποχωρήσεις για να διασωθούν τα κράτη, ακόμα κι αν είναι αυτοκρατορίες από μια εξέγερση των πολιτών που θα κατέστρεφε τη δομή τους με ριζικές μεταρρυθμίσεις. Στη σημερινή συγκυρία, βλέπουμε τις γενικές γραμμές της κυρίας Μέρκελ η οποία έχει τη γνώμη ότι το πρόβλημα είναι το δημοσιονομικό ξεχείλωμα των ευρωπαϊκών κρατών, το οποίο θα μαζευτεί με λιτότητα και περιορισμό δαπανών. Δευτερευόντως υπάρχει και ένα πρόβλημα με τις τράπεζες το οποίο όμως θεωρεί ότι δεν συνδέεται με την κρίση και πρέπει να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά. Οι αντίπαλοί της από ευρωπαϊστές συντηρητικούς έως την Αριστερά θεωρούν ότι η κρίση οφείλεται στην ασυδοσία των τραπεζών και ότι πρέπει πρώτα να αντιμετωπιστεί το καρτέλ των διεθνών τραπεζών, το οποίο απειλεί να ιδιωτικοποιήσει την πολιτική εξουσία, το αίτιο της κρίσης και μετά οι επιπτώσεις της.
ΕΙΝΑΙ ολοφάνερο και πριν από δύο χρόνια, όταν ξέσπασε η κρίση, δεν το αμφισβήτησε κανείς ότι οι αχόρταγες τράπεζες δημιούργησαν το πρόβλημα και για να σωθούν από τη χρεοκοπία έπρεπε οι φορολογούμενοι πολίτες να τις σώσουν με δισεκατομμύρια που θα πληρώνουν επί πολλές γενιές. Έπειτα από δύο χρόνια, οι τραπεζίτες αρχικά πέτυχαν να ακυρώσουν τις μεταρρυθμίσεις του Ομπάμα και πρακτικά καμία αλλαγή δεν έχει επέλθει στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ανενόχλητο τα όπλα μαζικής οικονομικής καταστροφής, όπως αποκλήθηκαν, και εναντίον κυβερνήσεων.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ υπάρχει από τη στιγμή που οι κεντρικές τράπεζες είναι ιδιωτικές και ένα κράτος, μια κυβέρνηση, όσο δυνατή κι αν είναι, δεν μπορεί να κόψει χρήμα, παρά μόνο με έντοκα ομόλογα του Δημοσίου, δηλαδή πληρώνοντας στους διεθνείς τραπεζίτες προμήθεια και στη συνέχεια τα χρήματα που δημιουργούνται με τα ομόλογα πολλαπλασιάζονται από τις εμπορικές τράπεζες οι οποίες κερδίζουν από τα επιτόκια που χρεώνουν όχι σε δικά τους χρήματα, αλλά στα χρήματα που έχουν δημιουργήσει οι κυβερνήσεις και τα οποία εκείνες δανείζουν με τόκο στους πελάτες τους.
ΜΕ ΑΥΤΟΝ το σχηματικό τρόπο δημιουργείται το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος και βρίσκονται όλοι χρεωμένοι στους τραπεζίτες, κυβερνήσεις και πολίτες, σαν το χρήμα να είναι πραγματικά δικό τους… εκ Θεού! Στη σημερινή συγκυρία αυτή η μοναδική και ιερή θέση των τραπεζών δεν αμφισβητείται ούτε από τη Δεξιά ούτε από την Αριστερά, και οι τράπεζες αποτρέπουν κάθε συζήτηση για το πού βρήκαν τα λεφτά που δανείζουν με τόκο. Κανένας τραπεζίτης δεν μιλάει γι’ αυτό, ούτε και θέλει να ανοίγει συζήτηση γι’ αυτό. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τράπεζες οι οποίες είναι μεγαλύτερες από χώρες μεσαίου μεγέθους, αν συγκρίνουμε τον κύκλο εργασιών μιας τράπεζας με το ΑΕΠ μιας χώρας.
ΕΝΩ ΟΜΩΣ οι χώρες έχουν μόνο έναν αδύναμο και ανυπόληπτο ΟΗΕ για να συνεννοούνται, οι μεγάλες τράπεζες και επιχειρήσεις έχουν πολλά και ισχυρότερα όργανα επιβολής, όπως ο ΠΟΕ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και χώρες όπου εδρεύουν και τις χρησιμοποιούν ως οικονομικά όπλα για να κυριαρχήσουν στις άλλες, όπως οι ΗΠΑ. Υπάρχουν επίσης και χώρες τις οποίες έχουν «αγοράσει» κυριολεκτικά οι τράπεζες, όπως η Γερμανία, η οποία τους ανήκει από τότε που εγγυήθηκαν και κατέβαλαν σε πρώτη φάση τις πρώτες δόσεις των πολεμικών αποζημιώσεων για την ήττα της στους δύο παγκόσμιους πολέμους.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ βήμα των τραπεζιτών είναι να αυξήσουν τα επιτόκια σε όλο τον κόσμο, ώστε όλες οι κυβερνήσεις να φορολογούν περισσότερο τους πολίτες τους για να τα πληρώνουν σε τόκους αντί για κοινωνικές παροχές. Η άνοδος των επιτοκίων είναι παγκόσμια και αφορά το δανεισμό ακόμα και χωρών σαν τη Γερμανία και όχι μόνο χωρών σαν την Ελλάδα. Εννοείται ότι τα επιτόκια για χώρες σαν την Ελλάδα είναι εξοντωτικά και πρέπει να πουλήσεις και τον κρατικό πλούτο και τους ανθρώπους σαν σκλάβους και πάλι χρεωμένος θα είσαι.
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Γιώργος Παπανδρέου Αμηχανία μετά τις αποκαλύψεις Καν
Ατυχώς για την Ελλάδα, η πολιτική εξουσία επεδίωξε μόνη της, όπως αποδείχθηκε, την υπαγωγή της στο ΔΝΤ και στους άλλους παγκόσμιους θεσμούς με τους οποίους οι τραπεζίτες κυβερνούν αντιδημοκρατικά και αυταρχικά. Είναι μοναδική η αμηχανία σε όλους, από την αποκάλυψη του Στρος-Καν, ότι ήδη από το Δεκέμβριο ο Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε παρέμβαση του ΔΝΤ στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη και, όπως είπε, ακόμα και ο ίδιος τον απέτρεψε λέγοντάς του ότι δεν θα το επιτρέψει η Ευρώπη. Η κυρία Μέρκελ όμως το επέτρεψε. Έτσι την ευρωζώνη κυβερνά το ΔΝΤ, η Κομισιόν και η ΕΚΤ, οι οποίες δεν έχουν καμία, ούτε έμμεση δημοκρατική νομιμοποίηση από τους πολίτες της Ευρώπης ή του κόσμου. Το Ευρωκοινοβούλιο έχει γίνει παρίας και η εξέγερση των πολιτών είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει μια νέα πολιτική εξουσία η οποία είτε θα περιορίσει εγκαίρως τους τραπεζίτες και θα σώσει το σύστημα ή θα προωθήσει μεταρρυθμίσεις και θα αφαιρέσει από τους τραπεζίτες το δικαίωμα να δημιουργούν χρέη δημόσια και ιδιωτικά. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Βρετανία (την πρώτη χώρα που έκαναν πρωτεύουσά τους οι τραπεζίτες πριν καταλάβουν τη Νέα Υόρκη και το Βερολίνο) αυτή τη στιγμή οι τράπεζες έχουν εθνικοποιηθεί, αλλά είναι η μόνη χώρα και δεν θα είναι για πολύ. Σε όλες τις άλλες χώρες είναι η πολιτική εξουσία που ιδιωτικοποιείται από τις τράπεζες. Και σε χώρες σαν την Ελλάδα και την Ιρλανδία ήδη έχουμε κατοχικές κυβερνήσεις από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν.
http://www.paraskevi13.com/?p=17396
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου