Ποιοι θυμούνται τη βέργα; Παρασκευή, 16 Ιανουαρίου 2009 Στα παλιά τα χρόνια ένας άτακτος μαθητής είχε την ατυχία να μετρήσει πολλές φορές την αντοχή της παλάμης του στη βέργα του δασκάλου του. Εκείνο δε το βουητό που έκανε η βέργα σχίζοντας τον αέρα ήταν πραγματικός εφιάλτης. Τον ίδιο αέρα ακούγαμε όταν οι κουκουλοφόροι διέλυσαν το κέντρο της Αθήνας. Τώρα, ήρθε η ώρα της παλάμης. Ο ξένος τύπος μας σέρνει ολημερίς και ολονυκτίς τα εξ αμάξης. Και κάποιοι ξένοι δημοσιογράφοι μας βλέπουν ως Δούρειο Ίππο που θα ρίξει τα τείχη της ζώνης του ευρώ. Όσο για την εγκληματικότητα; Μας θεωρούν κάτι σαν το Μεξικό, στην καλύτερη πάντα των περιπτώσεων. Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν λίγο υπερβολικά και ίσως είναι. Δεν είναι όμως ψεύτικα. Δεν υπάρχει συνομωσία κατά της Ελλάδος. Εκείνο που υπάρχει είναι αγανάκτηση, καθώς έχουν βαρεθεί να ασχολούνται συνεχώς μαζί μας. Θεωρούν –και όχι άδικα– ότι μας τα έδωσαν όλα: Χρήματα, πολιτική στήριξη, μοναδικές ευκαιρίες σε μία περίοδο κοσμοϊστορικών γεωπολιτικών αλλαγών και ότι εμείς συμπεριφερθήκαμε με τρόπο ελαφρύ. Τώρα άρχισαν να πέφτουν οι ξυλιές στο χέρι. Έχουμε απλώσει την παλάμη και έχουμε κλείσει τα μάτια, πιστεύοντας ότι έτσι θα ελαφρύνουμε τον πόνο. Κι ήρθε η πρώτη, η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας. Κι αφού ο δάσκαλος άρχισε τη «διαπαιδαγώγηση», είναι βέβαιο ότι η βέργα θα συνεχίσει να ανεβοκατεβαίνει... Το ερώτημα είναι αν η πολιτική της βέργας βοηθούσε στη διαπαιδαγώγηση των Παίδων ή όχι.. Το σίγουρο είναι ότι δημιουργούσε φόβο. Τόσο στον άτακτο μαθητή όσο και στους υπόλοιπους που σκεφτόντουσαν να ρέψουν προς την αταξία. Κι ο άτακτος μαθητής μπορεί να συνήθιζε μετά από το πολύ ξύλο τη «διαδικασία», αλλά οι υπόλοιποι έκαναν σίγουρα ένα βήμα πίσω. Κι έτσι κρατιόντουσαν οι ισορροπίες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έχει κατατάξει εδώ και καιρό στα άτακτα παιδιά. Αυτό που φοβούνται, όμως, είναι μήπως εμείς συμπαρασύρουμε κι άλλους στη στάνη των μαύρων προβάτων. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι άνθρωποι έχουν καταλάβει ότι εμείς δεν αλλάζουμε εύκολα μυαλά. Αυτό που φοβούνται, όμως, είναι μήπως εμείς συμπαρασύρουμε κι άλλους στη στάνη των μαύρων προβάτων. Και πως να μη φοβούνται κάτι τέτοιο, όταν μετά την υποβάθμιση το μόνο που βρήκαμε να πούμε είναι ότι μας νοιάζει η κοινωνική συνοχή της χώρας περισσότερο από την αύξηση του χρέους; Κάτι τέτοια ακούνε στις Βρυξέλλες και παθαίνουν νευρικό κλονισμό. Ίσως ελπίζουμε να τη γλιτώσουμε λόγω της γενικότερης κρίσης. Επειδή κι άλλες χώρες είναι έτοιμες να... παρασπονδήσουν. Πάλι ανατρέχω στα παλιά μαθητικά χρόνια. Όταν λοιπόν γινότανε μεγάλη φασαρία στην τάξη, ο δάσκαλος τιμωρούσε και πάλι τους συνήθεις υπόπτους. Ακόμη κι αν δεν ήσαν εκείνοι που είχαν προκαλέσει την αναταραχή. Κι όσο πιο μεγάλη ήταν η φασαρία στην τάξη, τόσο πιο σκληρή ήταν η τιμωρία... Θανάσης Μαυρίδης thanasis.mavridis@capital.gr http://mavridis.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=15777&blid=2